jueves, 31 de diciembre de 2015

Feliz 2016





Aínda que se lle facemos caso a El Roto, que é un tipo ben informado…


sábado, 26 de diciembre de 2015

Seguimos tocando fondo

Estas sombras como refuxio
para os que xa non temos
nada que agochar.
Esta primavera  con prognósticos
de catarreira e hipertensión.
Esta partida de póker 
cun proxecto fracasado de escaleira.
Este xoves que se arrastra  
co degusto amargo dos luns.
Esta manía de nadar a contracorrente,
ser carne de canón, ter ganas de  nada,
pórlle portas ó campo,  codificar os soños.
Esta mitoloxía de rancores,
esta intoxicación de morriña,
estas armas de dobre fío,
este teléfono mudo,
este xamais,
este por fin.
                                             Do libro "Territorios estraños"

domingo, 13 de diciembre de 2015

12-12-2012


Pratos sucios no fregadeiro,
nos mobles unha capa antiga
de po e melancolía,
manchas de nostalxia
polas paredes,
as lembranzas esvarando
cara ós recantos,
e hai como un mutismo líquido
pendurado do teito.
No medio do salón, o  alugueiro
cruzou os dedos e tocou madeira
agardando que o 13
fose, por fin, 
o seu número da sorte.
                   Do libro "Territorios estraños"

sábado, 5 de diciembre de 2015

Rajoy en estado puro



Os descifradores de códigos secretos agradecen calquera axuda que se lles poida prestar para tratar de descubrir que carallo quixo dicir Rajoy con esta frase: “Es el vecino el que elige al alcalde y es el alcalde el que quiere que sean los vecinos el alcalde.”
O tema corre présa porque este individuo seica se presenta a presidente de España. Cousa cando menos preocupante.

martes, 1 de diciembre de 2015

Estraños son os camiños do señor

Tentaba o cura colgar
un crucifixo na parede.
O martelo, violento por natureza,
mallaba con forza no cravo
ata que por causas descoñecidas
desviou a traxectoria e foi machucar
o dedo polgar da man esquerda
que suxeitaba a punta.
Hostia en Deus!!!
berrou o crego, adoecido.

                            Do libro "Territorios estraños"

jueves, 12 de noviembre de 2015

Salvando as distancias

Nesta noite de ausencia,          
a cento e tantos quilómetros de desterro,
coa friaxe espallándose con preguiza
ó outro lado das ventás
onde quizais latexa unha cidade ou quizais nada,
noméote baixiño coma un esconxuro
para derreter as distancias
e recuperar o teu corpo doce coma mel,
e bebo outro trago
buscando o fondal dos teus ollos
e imaxínote entre as sabas,
espida, leda, cálida, turbadora.
O ron sábeme a ti. 
                    Do libro "Territorios estraños"

miércoles, 28 de octubre de 2015

Abrazos que salvan

A listaxe das miñas vitorias
cóntase por derrotas,
as chamadas de auxilio sempre toparon
cun contestador automático fóra de servizo,
os camiños que me gustan
teñen un cartel de prohibido o paso,
e os meus personaxes favoritos
case sempre morren antes de rematar a película.
Será preciso que che diga, ruliña,
que sen os teus abrazos,
nos que se detén o tempo,
faríaseme moi costa arriba este mundo
cargado de desánimo, depresións  e protestas?

                                            Do libro "Territorios estraños"

domingo, 18 de octubre de 2015

¿Qué fue de los cantautores?

Nesta mañá nubrada de domingo e que ameaza choiva, deíxovos este poema/canción de Luis Pastor.

Siete vidas tiene un gato
aunque no caze ratones.
Hay cantautor para rato:
zapatero a tus zapatos,
cantautor a tus canciones,
Luis Pastor, con dos cojones.


 

miércoles, 7 de octubre de 2015

Volta ó rego

Estas pernas que se negan a percorrer
as beirarrúas que levan á oficina.
Esta ollada que se resiste a sufrir 
a paisaxe cotiá de rotondas e traxes gris-cemento,
de derrotas mesturadas con  paracetamol,
de semáforos insubmisos 
e escaparates coa moda do outono,
e  prefiren seguir colgados da maxia
salvaxe e volcánica de Lanzarote.
Este corpo que non quere entender de urxencias
nin da escravitude do reloxo.
Estes dedos que se  fixeron  alérxicos 
ós  códigos de barras, ós  impresos M-11
e a un ordenador Inves con vistas á rúa Zamora.
Este síndrome postvacacional
que non me serve como coartada.
                                         Do libro "Territorios estraños"

lunes, 21 de septiembre de 2015

Non hai mal que por ben non veña


O destino de Osama Abdul Mohsen era saltar fronteiras, esquivar gardas fronteirizas, recorrer km e km por estradas que quizais levan a ningures: un ser anónimo, un refuxiado máis nesta deshumanizada Europa.
Pero no seu camiño cruzouse Petra Lazslo, unha periodista húngara, unha reporteira intrépida que gusta de estar sempre o  pé da noticia.
E todo cambiou. A imaxe de  Osama caendo co seu fillo en brazos atravesou os continentes, ocupou periódicos e telediarios, incendiou as redes sociais. Agora Osama está en España, foi recibido cos brazos abertos, é un heroe. Florentino Pérez, ese ser superior, dedicoulle o seu mellor sorriso. O fillo, Zaid, saltou ó Bernabeu da man do  seu ídolo, Cristiano Ronaldo,  algo que so está o alcance dos elixidos.
Osama vai traballar de adestrador de fútbol, terá un soldo xusto. Si sabe xogar ben as súas cartas cansarase de facer entrevistas, publicará un libro e mesmo pode ser un dos concursantes na próxima edición de Superviventes.
E todo por unha cambadela: un acto noxento e miserable pero que resultou ser do máis beneficioso. Agora si que entendo a frase esa de que “Deus escribe dereito con liñas tortas”.
Pero, quen é Petra Lazslo e porqué actuou así? Teño para min unha hipótese.
Polas súas veas corre sangue zíngara, esa antiga estirpe que ó longo dos séculos e das migracións foi quen de adquirir unha conciencia profunda do universo, de descifrar os arcanos do tempo e o espazo, e mesmo de predicir o futuro con so botar unha ollada.
Petra Lazslo, herdeira de tal ancestral sabedoría, viu a Osama correndo cara ela co seu fillo en brazos e nunha máxica décima de segundo soubo todo o que podía facer por eles con so estirar a man, quero dicir con so estirar a  perna esquerda. Así que deulle a orde correspondente a súa extremidade inferior.
E fíxoo coa xenerosidade que caracteriza as grandes persoas: sabendo que despois sería incomprendida, insultada, difamada,  ameazada, despedida do seu traballo, sinalada por todos co dedo da ignominia, mesmo creo que a queren meter no talego.
Pero a Petra non lle importa toda esa incomprensión. Ela sabe que obrou correctamente. Ela sabe (e eu tamén) que fixo o xusto e o necesario para que un home bo e o seu fillo puideran ter un futuro mellor.

Alá é grande, e os camiños do Señor son inescrutables. Amén.

jueves, 10 de septiembre de 2015

Para empezar a preocuparse


Cando os bancos
máis sólidos e de fiar
son os de néboa.
Cando o principio de incerteza 
manexa as rendas dos semáforos.
Cando as mensaxes
que mandamos nas botellas
son chamadas de auxilio
ó noso asesor fiscal.
Cando na moviola Zarra
falla o gol contra Inglaterra.
Cando o que queda a flor de pel
é un corazón en bancarrota
e unha gastroenterite endémica.
Cando os golpes baixos  son a nivel
dos fociños e para elixir os perdedores
cómpre recorrer a foto finish.
Cando hai que viaxar ó estranxeiro
para sentirse como na casa.
Cando os domingos saben a martes,
cando deteñen as verbas por exceso de honestidade,
cando proliferan as listaxes  de promesas incumpridas,
cando as saídas de incendio están tapiadas.
Cando as teas de araña secuestran os dicionarios,
cando as balas chegan antes do previsto
e o peso das ausencias pon en perigo
a estabilidade emocional do planeta,
entón é  como para empezar a preocuparse.
                                                      Do libro "Territorios estraños"

lunes, 17 de agosto de 2015

Bicos (na noite)

Eu quero un bico para ganar a guerra,
ti perder a batalla para poder renderte.
Ti aceleras nas curvas da noite,
eu demórome a carón dos teus peitos.
Eu debuxo un plano do paraíso,
ti rómpelo en mil anacos para que ninguén o atope.
Ti  deixas que os pés te leven a outro pub,
eu fico preso dos teus ollos acastañados.
A min perséguenme as pantasmas do pasado,
ti apostaches dobre ou nada contra o futuro.
Ti pescudas unha razón para fuxir,
eu teño máis de cen para quedarme.
A noite esvara cara ó abrente
buscando unha saída.
Ti sorrís coqueta entre as sombras
das luces de neón
mentres eu lembro os versos de Manolo Tena
“de un largo naufragio tus brazos me salvan”
e volvémonos bicar.
                                         Do libro "Territorios estraños"


viernes, 31 de julio de 2015

IX Encontro á luz da Lúa

 Aproveito para copiar esta información do blog "O Colado do Vento", de Sober. Animádevos a vir!!!
Un ano máis - e xa van nove - O Colado do Vento organiza o "encontro á luz da lúa", singular xornada nocturna na que compartimos contos, cantos, saberes, poemas ou o que cada quen desexe.
Este ano contamos coa presenza dos grupos de Sober The Carallos e O Trícole, e cunha violonchelista, Paula. Ademais, as persoas participantes poden aportar poemas, cancións, contos, reflexións... 
O encontro celebrarase en Cadeiras a partir das 22:30 h, iniciando a noite cuns pinchiños de rosca con queixo e viño e licores de Sober. Quedamos nas mesas de pedra que hai xunto ao bar.
Logo, no entorno do miradoiro e santuario desenvolveranse as actuacións e intervencións das persoas participantes a partir das 11:15 aproximadamente.
Achegádevos a vivir unha noite de verán ao plenilunio!

sábado, 25 de julio de 2015

Soneto de Sabina a Krahe


Fará cousa de 13 ou 14 anos Joaquín Sabina escribiu este soneto adicado a Javier Krahe .

A SÍLABAS CUNTADAS
                                Para Javier Krahe

No dejaré sin contestar tu carta
a sílabas cuntadas, maestría,
que le debemos, buen rayo te parta,
entrambos al mester de germanía.

Derogo desde el alma del delito,
el blindaje contrito que te agravia:
a mí también me falta tu gambito
de dama y los rigores de tu labia.

¿Con quién bailar la jota en esperanto?
Sigues siendo mi gripe, mi vacuna
y el prota al alimón de mi novela.

La purga, el catalejo de mi canto,
mi murga, mi aparejo de fortuna
y el padrino más viejo de Carmela.

jueves, 23 de julio de 2015

¿Donde se habrá metido este Javier?


“No digais se nos fue el mejor de todos,
malogrose el cumplido cantautor”.*
Pero si. Javier Krahe deixounos, un infarto de miocardio tivo a culpa. Estíveno vendo en concerto non fai moito, en febreiro creo, no Ensanche (Vigo). Como ía pensar daquela que sería a última vez?
Dín que os vellos rockeiros nunca morren,  polo que se ve os xoglares e cantautores si. Escribiu máis de 150 cancións cheas de ironía e humor intelixente; foi o primeiro que  pronunciou a palabra “gilipollas” na Tve; irreverente, escéptico, tremendamente enxeñoso, poeta; no 86, en plena época do felipismo a televisión censuroulle a canción “Cuervo ingenuo”, unha crítica feroz contra o Psoe; ensinounos como cociñar un Cristo e foi denunciado por iso; escribiu “No todo va a ser follar”, toda unha declaración de intencións; nunca se vendeu nin se deixou influír por modas pasaxeiras. Para ser un tipo que se criou no barrio de Salamanca e estudou no elitista  Colexio do Pilar non está nada mal.
Agora deixounos e o mundo está moito máis baleiro e moito máis triste.
“Me gusta no hacer nada. Tengo una gran capacidad para ello”, dixo nunha ocasión. Ou sexa, que agora ti, Javier, estarás contento. Polo menos isto  reconfórtame algo.
Ata sempre, mestre.

                                          *Da canción de Krahe “Los siete pecados capitales”

sábado, 4 de julio de 2015

DOCUMENTAL (o que Rodríguez de la Fuente xamais filmou)


O león da Metro Goldwyn Mayer
roxe, arrogante e provocador,
na vizosa Devesa da Rogueira .
Enfronte, un vello xabaril,
made in Galicia,
foza despreocupado na terra húmida.
Como non te apartes ti,
pensa teimudo.

                                    Do libro "Territorios estraños"

jueves, 4 de junio de 2015

Tempos de friaxe

Son malos tempos,
dixo a velliña,
mentres as súas mans,
miúdas e engurradas,
apreixaban con forza
a cartilla do Banco Pastor.
Vai frío, dixo o vello,
puxo o abrigo,
calou a pucha ata as cellas
e tusiu resignado.
Despois saíron. 
                                       Do libro "Territorios estraños"

viernes, 8 de mayo de 2015

De cervexas e fronteiras

Entón
acabarei buscándote
no fondo dunha caña de cervexa
coma se fose tan doado
chegar ata ó cristal,
e tocarte
e rescatarte,
esperar un xesto,
un sorriso,
bicarche un anaco de pel,
rastrexar o teu recendo
ou perder a  timidez entre os teus brazos.
E o final
descubrir que a cervexa non está fría,
que os xestos son acenos perigosos,
que te escapas coma o horizonte,
que o recendo se esvaece na distancia,
que o cristal, ás veces, pode ser unha fronteira
na que nada é o que parece
e os aduaneiros non están polo labor 
de levantar as barreiras
que se empeñan en complicarnos a vida.

Do libro "Territorios estraños"


martes, 28 de abril de 2015

De compras


Xa teño para ler e para escoitar.




domingo, 19 de abril de 2015

Versos na area


Sabes que nunca che pedirei nada,
se queres pódesme dar
un pouco de cariño;
teño as alforxas baleiras
o pouco que me deas
será para min coma un tesouro.
En calquera caso
escribirei o teu nome
na area da praia,
moi preto da auga,
para que as ondas o borren
e eu volva  escribilo
unha e outra vez,
unha e outra vez...

Do libro "Territorios estraños"

miércoles, 1 de abril de 2015

Forzas ocultas

Multan un corazón
por exceso de velocidade no túnel do amor
e colápsase todo o tráfico da cidade.
Unha parella bícase en Sunset Boulevard
e a onda expansiva  inutiliza
a rede de mísiles antiaéreos dos EEUU
e fai tremer a falla de San Andrés.
Dous adolescentes están a facer o amor
nos asentos traseiros dun coche
no polígono de Monforte  de Lemos
e as pombas mensaxeiras desoriéntanse,
rebélanse os ordenadores 
e a bolsa de Tokío baixa ó nivel do mar.
Nun segundo piso alugado
na zona vella de Compostela
un orgasmo amolece
as telúricas pedras da Catedral,
ó Apóstolo invádeo a melancolía
e ata o anticiclón das Azores
tremelica coma un can asustado.
Debe ser cousa da primavera.
    
                                               Do libro "Territorios estraños"

lunes, 23 de marzo de 2015

XXXV Feira do Viño de Amandi

Este fin de semana "FEIRA DO VIÑO DE AMANDI".

 Que non falte ninguén!!

martes, 17 de marzo de 2015

RUTA POR BARANTES


A asociación "O Colado do Vento" organiza o 12 de abril unha ruta por Barantes na que se mesturará sendeirismo e poesía con vistas o Canón do Sil. Remataremos en Sober, na feira, dando boa conta dunhas racións de polbo con viño de Amandi.
Non me digades que a cousa non é atractiva!!

lunes, 2 de marzo de 2015

Unha de ausencias

Un,
dous,
tres, catro días...
Tentado estou de catalogar
a túa ausencia
coma unha nova forma de tortura.
                          Do libro "Territorios estraños"

sábado, 7 de febrero de 2015

Satisfaccións

Espertar co sol xa ben alto
e non ter présa en levantarse.
Recoller do chan o periódico
e un libro  de Bertol Brecht.
Subir ata o Castro,
mirar á ría e despeitearme.
O póster do Che,
os berros do veciño, 
a calor dun bar.
Esquecer a crise refuxiándome
nas cores do arco da vella.
Os recordos que rescato
dun antigo cartafol, as palabras
que forman liñas que aspiran
inutilmente a seren poema.
Botarlle un pulso á  tristura.
Practicar sendeirismo pola miña propia alma.
E á tardiña dun día calquera
cruzar o Miño en dirección a  Portugal,
só polo pracer de ganarlle unha hora ó tempo
mentres tento resolver unha ecuación
de puntos suspensivos que se empeña
en derivar cara a estratosfera.
                         Do libro "Territorios estraños"

martes, 20 de enero de 2015

Protexendo o capital

Xa que logo, e por se acaso, 
poñerei a bo recado,
as faíscas de neve,
as miradas cómplices,
os álbums da saudade,
as coartadas de barro
cando baixa a marea,
un dente de allo,
aquela canción dos Stones,
xoguetes rotos,
saltos mortais,
recordos esquecidos,
a forza da gravidade con vento a favor,
os conxuros contra as derrotas,
o po do faiado,
os cortes de manga ó destino,
estes delirios de pobreza,
este dribbing en fóra de xogo,
esta présa por chegar a algures,
este desexo de ti.
                                               Do libro "Territorios estraños"

lunes, 12 de enero de 2015

Tesouros (nas rebaixas)

Agora que estamos de volta de nada
baixo a costa de xaneiro
buscando refuxio na intemperie.
Porque estamos de volta de nada
remexo nas rebaixas á procura
dun sorriso que me protexa da friaxe,
uns zapatos para desandar a crise,
un buzón de voz onde gardar
os silencios que non sei escribir,
un mapa do teu corpo,
un espello no que envellecer xuntos,
un pasaporte para viaxar á república da utopía,
un rock and roll que inxectar ás veas,
un catálogo de antídotos contra a ausencia
e un reloxo de peto no que descontar as horas
que faltan para verte.
                                              Do libro "Territorios estraños"