sábado, 29 de septiembre de 2007

TREBOADA


Cando baixou do coche quedei pensando que me quixera dicir con esas palabras. Soaban a reproche. Estaba enrabechada, deso xa me decatara, pero non sabía porqué. A noite fora ben. Recollina na casa como lle prometera; cheguei puntual, eso encantáballe; pola mañá limpara o interior do Clío e puxen música de Amaral (a ela gústalle). Na cea estivo contenta, animada, faladora, rimos moito, fixemos plans de vacacións (Grecia, Turquía, algo por esa zona). Despois achegámonos a seu pub preferido. “Estouno pasando moi ben”, dixo e bicoume sorrindo. E mais tarde o silencio, a friaxe, o xesto sombrío, unha nubosidade teimuda na mirada, e despois o final esas palabras. Non sei. Cada vez entendo menos as mulleres.

domingo, 23 de septiembre de 2007

LEMBRANDO A PABLO NERUDA


Tal día como hoxe fai 34 anos deixábanos en Santiago de Chile Pablo Neruda. Pero ninguén morre de todo e menos Neruda, un dos mais grandes poetas do século XX.
Lírico, comprometido, intimista, a súa poesía sigue medrando co paso do tempo e das xeracións, e ben está que agora eu o recorde nesta cova. Do libro “Los versos del capitán”, dedicado a súa compañeira Matilde Urrutia, elixo o azar un poema, un de tantos que escribiu o gran Pablo.


SI TU ME OLVIDAS

Quiero que sepas
una cosa.
Tu sabes como es esto:
si miro
la luna de cristal, la rama roja
del lento otoño en mi ventana,
si toco
junto al fuego
la impalpable ceniza
o el arrugado cuerpo de la leña,
todo me lleva a ti,
como si todo lo que existe,
aromas, luz, metales,
fueran pequeños barcos que navegan
hacia las islas tuyas que me aguardan.

Ahora bien,
si poco a poco dejas de quererme
dejaré de quererte poco a poco.
Si de pronto
me olvidas
no me busques,
que ya te habré olvidado.

Si consideras largo y loco
el viento de banderas
que pasa por mi vida
y te decides
a dejarme a la orilla
del corazón en que tengo raíces,
piensa
que en ese día,
a esa hora,
levantaré los brazos
y saldrán mis raíces
a buscar otra tierra.

Pero
si cada dia,
cada hora
sientes que a mí estás destinada
con dulzura implacable.
Si cada día sube
una flor a tus labios a buscarme,
ay amor mío, ay mía,
en mí todo ese fuego se repite,
en mí nada se apaga ni se olvida,
mi amor se nutre de tu amor, amada,
y mientras vivas estará en tus brazos
sin salir de los míos.

lunes, 17 de septiembre de 2007

GRAZAS


Pola imaxinación, porta de amplos horizontes,
polo voo dos paxaros polo cal os homes
desexaron con ansia inventar o avión,
polos castelos feudais de Gran Bretaña,
polas ruínas de Montsegur,
polo sol, astro de deuses e que nos guía tamén a nós,
por
Bertol Brecht, Sócrates e Walt Wyman,
por
Castelao e Novoneyra,
pola táboa salvadora dos náufragos,
polos berros do recen nacido,
pola palabra liberdade,

pola muralla de Lugo
polo peixe e o verde da esmeralda,
polas augas do río Sil,
polo home de Cro-Magnon
que quizais fixo unha apoloxía do lume,
polo balbordo da tormenta,
polo labirinto do
minotauro,
polo amencer,
polo sinal da Cruz,

polo encaixe de Camariñas,
pola primavera nos pobos pequenos,
pola neve que viste de brancura as montañas,
por Colon e o vixía que berrou “terra”,
polo val e o regato,
polo común da pedra,
pola profundidade do tempo,
por Einstein e Moby Dick,
polo alfa e o omega,
polo vento e o orballo,

pola ollada escrutadora dos falcóns,
pola ciencia dos druídas,
polas civilizacións perdidas,
pola noite, descubridora de estrelas,
polas estrelas, celosas vixiantes da noite,
polo recordo do que sempre nos valemos
para eloxiar tempos mellores,
pola sangue e a forza,
polo futuro
mais difícil do que se cree
pero menos importante do que se pensa,
polas pirámides de Exipto,

pola
cerámica de Gundivós,
por unha historia esquecida o longo dos séculos,
polo arroz e o mel,
polo primeiro xoguete dun neno,
pola voz de García Lorca,
polo tímido Guadiana e o arte de Picasso,
polas chaves que abren os cárceres,
pola compresión,
pola profunda timidez do que nada ten,

polos
moais da illa de Pascua,
por
Giordano Bruno a que condenaron
a morrer no fogueira por defender a verdade
polo son das campás,
polo tigre e a curuxa,
pola augardente de herbas e o rock,
por Santiago de Cuba e o Caurel,

polos faros da Costa da Morte,
pola soidade e o amor,
polas follas dos carballos,
polos camiños que gardan o segredo dos pasos,
polo sono e o tictac do reloxo,

polo pé que por primeira vez
pisou o po milenario da Lúa,
pola magnitude deste universo,
por estas verbas que agora escribo
e polas que deixo sen escribir,
por deixarme dicir: “Grazas".

lunes, 10 de septiembre de 2007

DEDICADO OS QUE NACERON ANTES DOS 70


Fai xa algún tempo un amigo mandoume esto por correo electrónico. Eu soamente o traducín do castelán o galego e retoquei algunhas frases.

A verdade é que non sei como puidemos sobrevivir. Mirando para atrás é difícil crer que aínda esteamos vivos.
Iamos en coches sen cintos de seguridade e sen airbag, facíamos viaxes de 10-12 horas seguidas con cinco persoas nun 600 sen asentos ergonómicos e sen CD e non sufríamos o síndrome da clase turista. Non tivemos armarios ou frascos de medicinas con tapa a proba de nenos. Corríamos en bicicleta sen casco e sen freos, en motos sen papeis, facíamos autostop e subíamos a calquera coche que parara. As randeeiras eran de metal e con esquinas en pico.
Apostábamos a ver que era o mais bruto. Xogábamos a “churro va” e ninguén sufriu hernias ou dislocacións vertebrais. Tivemos pelexas por nada, mancámonos uns os outros e se nos abríamos a cachola xogando a guerra de coios non pasaba nada, era cousa de nenos e curábase con mercromina e uns puntos. Ninguén a quen acusar, ningunha lei para castigar os culpables.
Tragábamos doces a moreas e enchoupabámonos de refrescos pero non eramos obesos, se acaso algún era algo gordo e punto. Compartimos todo o que había que compartir e todo o que se puidera comer ou beber (a auga directamente do billa ou do regato) e ninguén se contaxiou de nada e se collíamos piollos na escola as nosas nais arranxábano lavándonos o pelo con vinagre quente.
No recreo xogábamos as chapas, as bolas, a coller, o rescate, a taba, chinchimonis, en fin tecnoloxía punta. Fixemos xogos con paos, perdemos mil balóns de fútbol. Cazábamos paxaros e lagartixas coa escopeta de balins e xamais houbo un accidente.
Pasabamos horas e horas na praia sen crema de protección solar nº 18 e sen táboa de surf, pero sabiamos construír fantásticos castelos de area con foso e pescar con arpón.
Pasamos pola adolescencia sen roupa de marca, sen camisetas fashion, sen botas de trekking gore-Tex, sen clases de orientación sexual, sen ximnasio, sen teléfono móbil (e non perdemos nin esquecemos ningunha cita importante), sen videoconsola, sen ordenador portátil nin liña ADSL.
Tivemos liberdade, independencia, imaxinación, rebeldía, esperanza, ambición, responsabilidade e aprendemos a vivir con todo eso. Si sodes dos-as de antes. Noraboa.
Aínda puidestes medrar como nenos-as.

martes, 4 de septiembre de 2007

TEREMOS QUE VOLTAR

Roubáronos a alba, compañeiro.
Non lles bastaba
co naufraxio dunhas veas,
os berros que estalan
baixo os uniformes,
as sebes de aramios
onde nos arrecantaron,
case descalzos, case espidos,
trémolos entre xestos acusadores
e sen máis reino
que os propios nomes
e a pel aterecida.
Non, non lles bastaba.
Tiveron que quitarnos o suor,
a resaca, os pés do chan,
o trío de ases, a dozura,
as ilusións inxenuas dos quince anos
cando todo era tan lúdico
e tan honesto,
tanta esperanza decapitada.
Tiveron que negarnos
o lume, o pan e a sal.
Tiveron que borra-la historia
onde aprendemos a resistir.
Agora só nos queda o recordo,
a rabia, a sede de orgullo,
para remozar outra vez do po,
atopa-las nosas pegadas
e outra vez loitar
contra o vento xélido
das mesmas ameazas.
Xuntos teremos que volver a erguernos.
Pouco a pouco teremos que voltar.