O Vaticano acaba de difundir, supoño que baixo inspiración divina, o manual de bo conductor católico, para tratar de evitar as mortes e os accidentes nas estradas.
Entre outros consellos recomenda facer o sinal da cruz antes de arrancar o coche e rezar o rosario para os viaxes longos. Parece ser tamén que facer un adiantamento imprudente é pecado (non che digo nada se mentres adiantas te masturbas; daquela xa estás condenado, per sécula seculorum, sen remisión).
Ou sexa que a Dirección Xeral de Tráfico leva anos traballando arreo, dándonos a tabarra e gastando cartos a moreas, tratando de concienciarnos con anuncios impactantes, con escenas violentas, con imaxes de mortos e feridos, con ameazas de multas o por maior, con radares a esgalla, coa perda dos puntos y das comas e retirada do carné, e ninguén se deu conta de que solución era moito mais sinxela e estaba no rosario, nun padrenuestro e tres avemarías.
Se os conductores aplican este novidoso método nos seguintes meses iremos vendo un descenso significativo no número de accidentes automobilísticos, ata que estes quedan reducidos a meramente anecdótico.
Oxalá que o Vaticano siga por este beatífico camiño e nos obsequie con manuais similares para resolver o problema do paro, o acceso a primeira vivenda, a mellora do salario mínimo, o conflicto de Oriente Próximo ou a fame en África.
Polo de agora, eu vou ler con atención o manual a ver que teño que facer antes de sair a leira co chimpín.
Baixo as xélidas terras de Siberia os mamuts repousan o seu soño de séculos e milenios. No lles importa o tempo, o ocaso, as fluctuacións da Bolsa e o índice Nikkei, nin o xogo mediocre e gris do Dynamo de Moscú. Nada saben dos discursos paternalistas e tradicionais do Papa, da mala hostia e o cabreo permanente do PP, do cambio climático, da boca ávida e succionadora de Mónica Lewinsky.
Os mamuts non entenden (e saben que non poderían entender) esta civilización de beirarrúas, antenas parabólicas e caixeiros automáticos. Nos seus soños non ten cabida este reino da presa e a realidade virtual, de televisións de plasma e megapíxeles, de cabezas nucleares e Internet, esta babel de discotecas e gardas xurados, este mundo abandeirado pola cobiza e a guerra.
Dormen os mamuts e soñan con inmensas pradeiras nas que comen herba e regueiros cristalinos onde fartan a sede. Emparéllanse un pouco por instinto e outro pouco por pracer. Para protexerse pernoitan coa manada e nos amenceres as súas patas peludas pisan lizgairas o orballo e a liberdade.
Insensibles a todo esto os científicos (sempre tan teimudos) desentérranos, destrípanos, analízanos. Estudian os mamuts pero tamén están estragando os seus soños.
Como o fin e o cabo son primos lonxanos eu que son un raposo solidario e comprensivo lanzo o aire un berro en defensa dos soños dos mamuts.
Deixádeos durmir en paz !!!
Como tódolos días espertei na cama, pero sen saber onde estaba. Os mesmos mobles, o armario aberto, a roupa tirada no chan, o espertador, a foto de Amparo na mesiña, a mochila nunha esquina: todo era familiar e o mesmo tempo estraño, deformado e neboento. No desorde oín voces. Eran húmidas, como si houberan percorrido quilómetros de túneles escuros ou mares de algas. Eran pegañentas e fuxidías. Pola xanela debería verse un ceo azul mais o único que se vía era como un lenzo afuracado e gris. Neses buracos fermentaban remuíños negros que despois se volvían azuis e despois vermellos e tomaban a forma dunha face humana, ou de can, ou de langosta, e remataban por esnafrarse contra o cristal,soando como un disparo. Souben ou intuín que todo esto era un soño (ou mellor un pesadelo) pero tiven medo de espertar así que agocheime entre as sabas e intentei seguir durmindo.
